Αγγελική Μαυρουδή, 2 ποιήματα

ΣΥ Ο ΣΟΦΟΣ 

Κουβαλά τον βράχο του. 

Μόνος του τον λαξεύει κάθε δύση 

για να μπορεί να γλιστρά επάνω στον αιχμηρό γρανίτη 

για να μπορεί να κρατιέται πάνω στο ξερό χώμα. 

Από τις παλάμες του κυλά αίμα νοτίζοντας τα νύχια του 

από το μέτωπό κρέμονται σταγόνες αγωνίας. 

Η αγωνία του μετεωρισμού. 

Κάθε δειλινό γιορτάζει τον ίδιο του τον παραλογισμό 

καθώς αγκαλιάζεται με τον βράχο του. 

Αιώνες τώρα ο σοφός μηχανικός υπολογίζει, 

μετεωρίζει, μετεωρίζεται, προγραμματίζει. 

Ναι, είναι μια μελέτη περίπτωσης 

που απαιτεί σοφία και σκέψη, 

μια αέναη γέννα 

με δεδομένα και ευρήματα, 

ψηφίδες μιας ανθρώπινης έρευνας σε εξέλιξη. 

Αυτός ο σοφός, 

ευτυχισμένος μέσα στο αιώνιο παρόν του 

προορισμένος να κυλά, 

να κυλά τη γνώση στον ανήφορο, 

μετεωρίζοντας τη δικαιοσύνη και 

τη ματαίωση, 

τη ματαίωση και την ύπνωση. 

Κι όμως! 

Κάθε φορά μέσα σε εκείνα τα απειροελάχιστα 

κομμάτια των δευτερολέπτων 

υπάρχει μια τόση δα στιγμή, 

μια στιγμή που κλέβει απ’ το αόρατο, 

από τα άχρονα κενά του χρόνου. 

Μια νίκη νικά, μια γέννα γεννά 

μπορεί και να 'ναι ευτυχία ή πανουργία ακόμη 

η ακινησία του βράχου του, 

η επίγνωση της παράλογης ευτυχίας του 

μόνος και σοφός, 

πάνυ σοφός 

σοφός και δούλος. 

Σίσυφος.

ΚΟΡΗ

Στις άψογες πτυχώσεις του φύλου της μια Κόρη στη μεγάλη αίθουσα των γλυπτών κλέβει στιγμές που ο χρόνος δεν φίλησε ακόμη. Για φαντάσου! Ένα μειδίαμα λάμπει κάτω από το μάρμαρο τόσο που φωτίζει τις ταινίες των μαλλιών της. To φως του χαϊδεύει απαλά τη διάφανη αυταπάτη μιας θηλυκής τελείωσης. Πάντα θα ψάχνει η Κόρη για ένα δικό της δωμάτιο, γεμάτο θηλυκή αρμονία μέσα στην ιωνικού ρυθμού λεπτότητα. Πάντα θα ψάχνει ένα λίθινο καταφύγιο κάτω από το παράθυρο για να καθίσει αναπαυτικά, να γράψει και μετά να κρύψει τα χειρόγραφά της ή καλύτερα να τα μεταγράψει σε δωρική γραμματοσειρά, να σκεφτεί αν γυναίκα γεννιέσαι ή γίνεσαι. Να υψώσει το βλέμμα στον μελανόμορφο ουρανό. Πόση ανάγκη κρύβεται σε ένα κοίταγμα της Σελήνης; Να ζωγραφίσει την Ιφιγένεια με μάτια ελαφίσια, την Πηνελόπη να υφαίνει λινά κομμάτια μνήμης, να κεντήσει ουρές γοργόνας ή στήθος της Χίμαιρας. Και μετά; Και μετά να σωπάσει μέχρι να κυλήσει στη ραχοκοκαλιά της  όλη η ενέργεια της Γης. Και μετά να ψάλλει μήτρα και μητέρα για να κινηθούν οι πτυχώσεις του χιτώνα της. Τότε τα φώτα του Μουσείου γίνονται μελάνι και μέσα στο μελάνι ξεκινά ο χορός. Κυκλωτικός. Ερωτικός. Γυναικείος.