Ναπολέων Λαπαθιώτης, Αυτόχειρες (μικρό πεζό)

 

ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ

Απ' τη στιγμή που πήρε την απόφαση -και την πήρε, μ’ όλη την καρδιά του, δίχως να λυγίσει, σαν ιππότης- ένιωσε μια τέτοια ανακούφιση, σα να φυγ' ένα βάρος από πάνω του.

Και πήρε την ανάσα του βαθιά!... Θ' αυτοκτονούσε, δεν ήταν άλλη λύσις, - αλλά θ’ αυτοκτονούσε σα φιλόσοφος: Θα 'βανε σε τάξη τα χαρτιά του, θα τέλειωνε τις τρέχουσες δουλειές του, θα κανόνιζε τις άλλες υποθέσεις του, - και θ' άφηνε στους παρακατιανούς μιαν εξαιρετικά καλήν ανάμνηση. Δεν ήταν άνθρωπος των νευρικών κινήσεων και των σπασμωδικών ενεργειών. Κ' εξάλλου, δεν υπήρχε καμιά βία...

Κ' έγινε, τότε, μια γαλήνη μέσα του, που δεν την είχε ξαναδοκιμάσει. Μια ξαφνική κι' αλλόκοτη γαλήνη, σα να 'γινε βαθιά του κάποιο φως! Όλες εκείνες οι παλιές λαχτάρες που τον δονούσαν, έπεσαν με μιας, σα να τις άγγιξ' ένα χέρι μαγικό! Κι' όλα, κι’ όλα, γύρω του κ' εντός του, πήραν μια καινούργια σημασία...

Κι’ αγάπησε με πάθος τη ζωή του, λες και τη ζούσε πρώτη του φορά: τον ήλιο, τα λουλούδια, τους ανθρώπους, το φως των άστρων, τις αυγές, τα σύννε­φα, -τον κόσμον όλο, τον αγάπησε παράφορα, σα να 'χε τώρα μόλις γεννηθεί! Κι' άρχισε να ζει μ' εμπιστοσύνη, μια ζωή γιομάτη καλοσύνη- ζητώντας να την αποχαιρετήσει, σε μιαν λεπτή, ατμόσφαιρα χαράς... Κ' έγινε τρυφερός, πονετικός. Κι’ όσο γινόταν πιο πονετικός, τόσο θαρρούσε πως κι’ η πλάση, γύρω, γινότανε καλύτερη μαζί του...

Κι’ έζησ' έτσι, δεν ξέρω πόσα χρόνια -έζησε, μάλλον, όλα του τα χρόνια, πάντα με το σκοπό ν’ αυτοκτονήσει...

------------------------------------------------

Πέθανε μόλις πέρσι, το χειμώνα. Πέθανε γέρος, από κάποιο κρυολόγημα, που μ’ όλες τις τρεχάλες, τις βεντούζες, τα γιατρικά και τις περιποιήσεις, του γύρισε σε περιπνευμονία...