Ρία Φελεκίδου, 2 ποιήματα

 

ΟΤΙ Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ


Ότι η αγάπη είναι θηλιά

Βρόγχος τα στεγνά μεσημέρια

Που τα δάχτυλα κουράζονται

Να σκάβουν στο δέρμα

 

Ότι η αγάπη είναι τρόμος

Ανήμερα του Παιδιού

Όταν κάτω απ’ το κρεβάτι

Βόλοι διαβολικοί γελούνε

 

Ότι η αγάπη είναι θύελλα

Στο δάσος που στοίχειωσαν

Εκδρομείς ανήξεροι

Άνευ δακρύων τη βροχή ατενίζουν

 

Ότι η αγάπη είναι θρύλος

Ένα ποτάμι από οξύ

Μια λίμνη μανιασμένη

Ένα στόμα αίμα

 

Ότι η αγάπη είναι ζήτημα

Μια βιοψία τη νύχτα

Ένα λάθος το πρωί

Η συνταγή που χάθηκε

(Απ’ τον φαρμακοτρίφτη σου)

Ωστόσο ο φαρμακοτρίφτης πάντα θα κεντά το λάθος με σπουδαίες κλωστές στο τρυφερό σου δέρμα κι έτσι θα εξαντληθούνε οι ανοιχτές πληγές γλυκά και καθώς πρέπει θα κακοφορμίσουν τα ποιήματα θα συσταλούν οι γυμνές λέξεις τι περιμένεις από τόση επιστήμη να διορθώνει τα ρήγματα της νύχτας σχολαστικά;

 

ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ;

 

Να βγάλεις τα δόντια της Ποίησης

Είναι μια κοπιαστική δουλειά

 

Στην επικεφαλίδα

Στρίβεις εκατέρωθεν την τανάλια

Κι όπως τεμαχίζονται οι συλλαβές

Χαμηλότονες οιμωγές

Από ξέμπαρκα φωνήεντα

Ζωηρές υλακές

Από σύμφωνα αιμόφυρτα

Διανθίζουν τον κάματο με ηδονή

Εκτέλεση μετά μουσικής

Η αρχή είναι εύκολη πάντα

 

Το κύριο σώμα είναι πιο συμπαγές

Ή πιο απροσδιόριστο

Με κρεμάμενες λέξεις

Και κρεμασμένα όνειρα

Φίλιους γλωσσοδέτες

Και ανοίκεια περάσματα

στο φως ή το σκοτάδι

 

Ένα σχέδιο χθόνιο

Κρυμμένο στο κωδικό βλέμμα

Του Ποιητή

Αυτό το αίνιγμα

Πρέπει να αποκεφαλίσεις

Πριν σε καταπιεί

 

Και εκεί μπορεί να βρεις τα σκούρα

Ανάμεσα στους δόλιους στίχους

γκρέμνια και δαίδαλοι

 

Πάλεψε είναι μόνο λέξεις

Ο Ποιητής πάντοτε δραπετεύει

στις νεώτερες όσο τις χτίζει

 

Πάλεψε έχει τον τρόπο

Για τον θάνατο η τανάλια

Εκτός αν ίσως βρούνε απάγκιο στον μυχό της

 

Δίνουνε κάποτε οι Ποιητές στις λέξεις

Γενετικές πληροφορίες για τις μάχες

Να κάνεις την τανάλια τη φωλιά σου

Το πιο πανούργο απ’ τα ποιητικά τεχνάσματα.

 

Υ.Γ.

Ό, τι και να μη γίνει όμως

Ποτέ δε θεωρήθηκε ισχυρός εχθρός

Ή κανονικό εμπόδιο

Οι ποιητές –όλοι το ξέρουν-

Κολυμπούν στις θαμπάδες των γυαλιών τους

Είναι φορές που πνίγονται

Από καθημερινά κύματα σκόνης

Κρύβουν  τα δάχτυλά τους

Στις ποντικοπαγίδες

Κάθε ξεφωνητό ένας καινούριος στίχος

Μόνο όταν μαθαίνουνε τη μυρωδιά τους

Τα τρωκτικά δεν καταδέχονται

Τα τελευταία δάχτυλα

Αυτά θέτουν  εν τέλει

Επί τον τύπο των ήλων

Και πόση ζημιά να κάνεις

Με τα κουρέλια των χεριών σου.