Αφροδίτη Μιχαηλίδου, 2 ποιήματα

Του έρωτα

Όσο απομακρύνεσαι τόσο περισσότερο η ανάσα μου

εξαρτάται από ό,τι υπάρχει γύρω σου

και γίνεται χορός στη μουσική που παίζεις

Σε κάθε νότα που υψώνεται

κάθε κύτταρο φωνάζει με τη δύσπνοια του υποταγμένου

ξοδεύοντας οξυγόνο για λίγες ακόμη στιγμές ανεκπλήρωτης ζωής

Ο αέρας ντύνεται ένα βαθύ πέπλο ασφυξίας

Οι δρόμοι υψώνουν λιθόστρωτα αδιέξοδα

Οι ουρανοί θεμελιώνουν βραχώδεις θόλους

κλονίζοντας τη σάρκα που απομένει άψυχο κορμί

Η βροχή μια τεφρή άρνηση στον κόκκινο ορίζοντα

Ζώσα απονέκρωση

Αμείλικτη ματαίωση του έρωτα

που κατανάλωσε ημιτελής την πνοή της

Σκέψεις σε πίνακα του Μιρό

Κάπου εκεί έχω θαφτεί. Σ' αυτόν τον πίνακα

Την ίδια στιγμή που νόμιζα πως ανθίζω

Το χώμα από κάτω στέρευε

Σ' έναν πνιγηρό τοίχο γεμάτο από όνειρα

οχιές και ζάρια που φτάνουν ως το δύο

Τσακάλια σέρνονται και ψάρια πετάνε

Μικρό μού έφτιαξες το παράθυρο

Δεν βλέπω έξω τον ασπρόμαυρο ήλιο

Η σκάλα ανεβαίνει μα εγώ δεν έχω πόδια

Οι νότες παίζουν μα εγώ δεν έχω χέρια

Αυτό το μάτι είναι στραμμένο πάνω μου

Μου κλέβει τη φωνή

Το βρήκα

Θα ενώσω τις φλόγες και ύστερα

Θα τα κάψω όλα

Όμως αύριο.

Τώρα καληνύχτα