Στέλλα-Λουΐζα Κατσαμπή, 3 ποιήματα (από τη συλλογή "500 mg ωκυτοκίνης", Απόπειρα 2020)

 

ΩΚΥΤΟΚΙΝΗ

Οι άνθρωποι του δράματος σε δηλητηριώδη

σιρόπια φράουλα εθίζονται.

500 mg ωκυτοκίνης για να σκληρύνει η αντοχή

στα καθημερινά τους θέατρα.

Της απώλειας την επίγευση

δεν βρίσκουν ποτέ λυρική.

Ποτέ βλαβερότερη από τη μοναξιά η θλίψη.

 

Στην απεξάρτηση

φυλάγονται από πουλιά πτωματοφάγα,

αυτά που τρέφονται με τους γλυκείς χυμούς,

όσων τον έρωτα ακατέργαστα βιώνουν.

 

Η θεραπεία ολοκληρώνεται,

κι αυτοί ακόμη να μάθουν ν’ αγαπιούνται,

να νιώσουν επιτέλους ασφαλείς,

και

 

διψασμένα τα όρνεα

πλησιάζουνε ξανά.

 

ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Φαντάζομαι τον θάνατο

σαν νυφικό σε ντουλάπα θαμμένο.

Η κόρη θυμάται τη μάνα της.

Ο γιος, την αγάπη του την πρώτη.

 

Φαντάζομαι τον θάνατο,

καραβόπανο τρύπιο στου πατρικού τ’ αποθηκάκι.

Οι συγγενείς ξέχασαν

πως προσφάτως φορέθηκε

από μια μάνα,

μια νύφη,

μίαν αγαπημένη.

 

Υποψιάζομαι όμως

πως φαντάζομαι τον θάνατο

γιατί πολύ αμφιβάλλω αν

υπάρχει ζωή,

μάνα καλή,

νύφη ευτυχισμένη,

ή

αγάπη που να μη θάβεται

εξαρχής,

καταμεσής,

εντέλει,

 

σε έναν ορίζοντα πελάγους.

 

ΑΚΡΙΒΟ ΧΑΒΙΑΡΙ

 

Όταν σ’ αγγίζω σπαρταράς.

Με γεμίζεις βλέννα.

Εντόσθια

και λέπια.

Μου λερώνεις το λευκό φόρεμα.

 

Φιλώντας σου το κεφάλι,

σαπίζεις τρισχειρότερα.

Δεν πειράζει,

μ’ αρέσει η eau de toilette ψαρίλα σου

όταν τινάζεσαι και φεύγεις.

 

Ξεχνώ,

είσαι ψάρι μεταναστευτικό.

Αναπαράγεσαι,

γλιστράς με ό,τι σου απομένει,

αφήνοντας για αναμνηστικό

 

το ξίφος σου μέσα μου.