Δήμητρα Κουβάτα, 2 ποιήματα

 

ΣΕ TΑΤΟΥΑΖ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙ

Ένα ρώσικο θα σου πάρω μαντήλι

σαν αυτό που φοράνε οι μπάμπουσκες.

Θα λουλουδιάσουν οι ώμοι σου,

να στολίσεις τα στήθη σου

-συγγνώμη, το στήθος σου θέλω να πω.

Μην κλαις.

Ξέρω πως εκεί όπου συνήθως η καρδιά κατοικεί

τώρα εσύ ζεις μ΄ ένα κοτσύφι.

Και ρόζος σ΄ ερωτευμένη παλάμη

να τον κόψεις, σκλήθρο να το πετάξεις πέρα,

δεν είναι. Μην κλαις.

Όχι, μην πεις με σφαγμένο το στήθος

γοργόνα πώς γίνεται.

Απέναντι κοίταξε -

δικά σου ή δικά τους μωρά αγκαλιά                            

οι γυναίκες κερνώντας

μ΄ όλα σου τα χαρούμενα ονόματα

-σε φωνάζουν. Με τατουάζ τριανταφυλλί                                                                           

αν στολίσεις το στέρνο σου

θα στρέψεις απαλά το δοιάκι.

Μην κλαις, ρε γοργόνα.

 

ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΘΥΜΙΖΕΙΣ

Θα έρθεις

και θα κρεμάσεις στο καρφί

το άσπρο σου πουκάμισο: όπως πάντα.

Στον ύπνο σου θα σε κοιτώ,

όπως γυναίκα μοναχή κοιτάζει απ’ το παράθυρο

απέναντι το Πήλιο.

Θα ξαναγίνεις όπως σ’ ήθελα. Όπως

σε διάλεξα, θα ξαναγίνεις:

Πίνδος

που γάνιασα για να σε περπατήσω.

Από την Πρέβεζα στη Λάρισα,

από τον Παγασητικό στο Μεσολόγγι.

Θα στάζουνε τον ίδρωτα οι λιμνοθάλασσες.

Και γύρω, να στολίζουν το Αιγαίο σου

τα φώτα μου,

φώτα βυθού που ανέσυρα για σένα.

Δε θέλω ως και στον ύπνο σου

το κάθαρμα που είσαι

να θυμίζεις.