Clark Ashton Smith (1893-1961), Η Υπερβόρεια Μούσα (The Hyperborean Muse)

Είναι τόσο πολύ μακριά το χλω­μό και μοιραίο της πρόσωπο, τόσο από­μακρα τα χιόνια στο θανάσιμο στήθος της, για να μπορέσουν ποτέ να τ’ α­ντικρίσουν τα μάτια μου. Κά­ποτε, ωστόσο, ο ψίθυρός της έρχεται σ’ εμένα, σαν παγερός απόκοσμος άνεμος που ’ναι αχνός, καθώς διέ­σχισε τα χάσματα μεταξύ των κό­σμων και πέταξε πάνω από έσχατους λευκούς ορίζοντες πα­γωμένων ερή­μων. Και μου μιλά σε μια γλώσσα που ποτέ μου δεν άκουσα, αλλά πά­ντοτε ήξερα. Και μου λέει για πράγ­ματα του θανάτου και για πράγ­ματα όμορφα πέρα απ’ τις εκστατικές επι­θυμίες του έρωτα. Ο λόγος της δεν είναι για το καλό ή το κακό, μηδέ για οτιδήποτε επιθυμούν ή συλλαμβά­νουν ή πιστεύουν οι τερμίτες της γης. Κι ο αέρας που ανασαίνει και η γη στην ο­ποία πλανιέται θα μπορούσαν να εκραγούν σαν το υπέρτατο ψύχος του α­στρικού χώρου. Και τα μάτια της θα τύφλωναν την όραση των ανθρώ­πων σαν ήλιοι. Και το φιλί της, αν μπορούσε ποτέ να το εξασφαλίσει κανείς, θα μάραινε και θα φόνευε σαν το φιλί του κεραυνού.

Μα ακούγοντας το μακρινό, σπάνιο ψιθύρισμά της, αντικρίζω ένα όρα­μα αχανών σελαγισμών, σε ηπείρους πλατύτερες απ’ ό,τι ο κόσμος και θά­λασσες πολύ μεγάλες για το εγχείρημα των πλοίων του ανθρώπου. Κι ορι­σμένες φορές εκστομίζω τα παράξενα μαντάτα που φέρνει, αν και κανείς δεν θα τα καλοδέχονταν και κανείς δεν τα θα πίστευε ή θα τα άκουγε. Και κά­ποια αυγή των απελπισμένων χρόνων θα προχωρήσω μπροστά και θα τραβή­ξω για κει που καλεί, για να αναζητήσω τον υψηλό και μακάριο όλεθρο των χιονόλευκων αποστάσεών της, για να χαθώ μεταξύ των αβεβήλωτων οριζό­ντων της.

Μετάφραση από τα αγγλικά: Σταύρος Γκιργκένης.