Ζωγραφιά Οτζάκη -3 ποιήματα

 

Μετά τη γιορτή

Φοβάμαι τη φλοκάτη με τις πεταλούδες

μη μαρτυρήσει τ’ αναφιλητά

που κρύβουν οι μουσκεμένες ίνες της

 

και την ξεχειλωμένη πολυθρόνα

μη ζωντανέψουν με μιας οι σκιές

που κοιμούνται στη ράχη της

 

την ώρα που το σπίτι γυμνό

δεν έχει πια τόσο κρασί

να φιλέψει τ’ ασώματα κρίματα

 

Μη με λησμόνει

Και όσο οι μνήμες επιμένουν

με μια φιάλη οξυγόνου

να ενδημούν αμετανόητες στο στήθος μου

θα λαχταρώ το λάθος το σωστό και το επόμενο

για μια συνέχεια

να γίνει η πτώση πτήση

και το αντίστροφο

να ζαλιστώ

μ’ ένα ψιθυριστό ολάνθιστο

μη με λησμόνει

στα πυρωμένα δάχτυλα

να φλογιστώ

να μην περάσω απέναντι

 

Επίλογος

Το πρώτο ποίημα μυρίζει γειτονιά

και λασπωμένα γόνατα

Σηκώνει τη βρεμένη γη και τη μουριά

απ’ το σκοινί της κούνιας του

Το τελευταίο

σα μονολεκτική σημείωση

σαν το κλαδάκι που ζητά τη ρίζα του 

σηκώνει στην καμπούρα του το παιδικό αλφάβητο

και χάνεται στα χώματα